Sarria - Portomarin - Palas de Rei - Ribadiso - Monte do Gozo - Santiago de Compostela

Zondag 30 september. Gisteren in de herberg een heerlijke maaltijd gehad. Linzensoep, quiche, tortilla en salade. Met alle pelgrims aan een grote tafel is het erg gezellig. Als toetje krijgen we hier voor het eerst de taart van de streek. Tarta de Santiago, amandeltaart. Die is zo lekker, dat we deze de komende week elke dag zullen eten! Het bed van Robin blijkt die avond al bezet. De huiskat ligt prinsheerlijk op zijn kussen te slapen :-) Na een ontbijtbuffet, samen met Joop uit Didam, gaan we weer op pad. De route is weer geweldig vandaag. Nog steeds door het boerenland en we passeren veel dorpjes die middels corredoiras met elkaar verbonden zijn. De huizen zijn hier weer wat mooier, de mensen lijken welgestelder. Misschien komt dat ook door de vruchtbare grond. We lopen tussen groene weilanden met veel koeien en paarden. Zowat elke boerderij hier heeft een Duitse herdershond. De meesten lopen los, maar ze laten ons gelukkig met rust. De broekspijpen worden er in de middag weer afgeritst, want het weer is prima. Vlak voor ons eindpunt van vandaag lopen we over een heel hoge brug bij Portomarin over het dal van de Minho en het stuwmeer van Belesar, dat op dit moment bijna droog ligt. Dit stadje verdween in 1962 geheel in de golven en werd op een andere plek steen voor steen weer precies zo opgebouwd. In het centrum is een herberg. Die is zo groot, dat deze ook wel de slaapfabriek wordt genoemd. De camping is echter ook nog open en we lopen daar dan ook naartoe. We zetten ons tentje naast de camper van een vriendelijk Belgisch echtpaar. Verder is de camping leeg. Maandag 1 oktober. Om 8.15 uur hebben we alles weer ingepakt en lopen we de bossen in. Er zijn vandaag veel pelgrims op de route en het is erg koud en vochtig. Bij een barretje staat een lange rij voor de koffie. Robin zet zelf een bakkie voor ons met de pan en brander terwijl Jeanine een broodje smeert. We moeten veel klimmen deze ochtend. 's Middags is het  vlakker maar minder mooi. In bijna alle tuinen staan de hortensias nog in bloei, hier en daar staat ook nog een vijgenboom. We zien een grote buizerd in een weiland vlak naast ons. Robin wil een close-up foto van hem maken. Steeds als hij de vogel nadert, vliegt die echter weer een stukje verder weg. Robin geeft het uiteindelijk op..... De eucalyptusbossen beginnen hier. Het ruikt heerlijk als we er doorheen lopen. Als we 's avonds een eettentje inlopen treffen we Dave uit Colorado weer. Hij is opgelucht als hij ons ziet, want op zijn bord ligt een enorme tortilla die hij nooit alleen op krijgt. Hij vraagt ons om hem te helpen dit gevaarte te verorberen. Als toetje nemen we weer een stuk tarta de Santiago. Dinsdag 2 oktober. We vertrekken wat later uit de herberg. Tijdens het ontbijt hebben we een leuk gesprek met Oded uit Israël en een Engelse fietster. Het is niet koud, wel bewolkt. Op het eerste stuk is het weer erg druk op de Camino. De dagelijkse drukte wordt veroorzaakt door alle extra pelgrims die vanaf Sarria op de route zijn. Dit zijn met name Spanjaarden. Om in aanmerking te komen voor een Compostellana (bewijs van afleggen van de tocht) dient de pelgrim minimaal 100 km te voet te hebben afgelegd als hij in Santiago arriveert. De meesten starten dan ook in of net na Sarria. We lopen een tijdje mee met Fred en zijn oude hond Billy. Fred is van onze leeftijd en heeft vier maanden geleden alles achter zich gelaten in Nederland en hoopt na het lopen van de Camino een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Hij loopt, net als wij straks, door naar Finisterre. Daar wil hij een tijdje gaan werken op een vissersboot om daarna de winter door te brengen in Portugal. Fred is een opvallende verschijning met zijn lange baard en de volgepakte fiets die hij voortduwt. Van een oude binnenband van zijn fiets maakt hij schoentjes voor zijn hond. Zo worden de poten van Billy beschermd tegen het slijten. In de middag regent het geregeld. Dat betekent voor ons jas aan, jas uit, jas aan, ......... We lopen door het dorp Melide, waar ze de beste pulpa van het land verkopen. Bij een restaurant probeert de kok ons naar binnen te lokken door het tonen van een grote paarse inktvis die hij op een stok heeft geprikt. Dat ziet er echter niet heel smakelijk uit. We bestellen 's avonds toch een portie als we samen met de zusjes Anne en Janina, Christoffer en Oded aan tafel zitten. Robin belt nog even met oma, want die is vandaag jarig. We slapen in een middeleeuwse herberg naast een riviertje in Ribadiso. Woensdag 3 oktober. In het donker lopen we, met een hoofdlamp op, naar het dorp Arzua. Daar halen we bij de bakker een brood en treffen er ook Joop. Even later breekt de zon door en ontbijten we in de tuin van Duitse mensen die hier aan de pelgrims belangeloos een rustplek bieden. Onderweg zien we heel veel Galicische hórreos, kleine bouwwerken op palen waar de mensen hun mais en graan in opslaan om het zo te beschermen tegen muizen. In bijna elke tuin staat er wel een. We wandelen lange stukken door de eucalyptusbossen. Rond de boerderijen wordt veel mais geteeld. De Duitse herders zien we hier niet meer, wel veel kleine honden. Ook zij slaan geen acht op de pelgrims, die zijn ze inmiddels wel gewend. We passeren het vliegveld en na 40 km lopen komen we aan in Monte do Gozo. De camping is dicht dus regelen we een plaatsje in de herberg, alwaar we weer een aantal bekenden treffen. Morgen is het nog maar een paar kilometer naar Santiago....... Donderdag 4 oktober. We ruilen koffiepoeder tegen een grote pot chocopasta met twee Duitse jongens. Mmmmmmm, dat hadden we de hele reis nog niet gegeten. Na dit smakelijke ontbijt vertrekken we en al snel lopen we de buitenwijken van Santiago in. In het centrum vinden we een kamer (de laatste) in een pension. We laten er onze rugzakken achter en lopen naar de kathedraal. We zijn er! Binnen vinden we een plek om te zitten en om 12.00 uur begint de mis. De botafumeira, een enorm wierookvat, wordt door de kerk gezwaaid. Het is een bijzonder moment. 's Middags halen we bij het pelgrimskantoor onze Compostellanas op. Onze namen staan er in Latijn op geschreven. We kopen een reisgids om naar Finisterre en Muxia te kunnen lopen de komende dagen en boeken alvast onze vliegreis naar huis. We eten 's avonds met Mark en Jan die hier al eerder zijn aangekomen. Morgen gaan we de stad verder bekijken en vanaf zaterdag lopen we naar de kust (en terug) ;-)